Over bekende en bijzondere mensen. Spraakmakende en ontroerende verhalen van onze "naobers".
Heel vroeger hadden wij zelf geen krant. Mijn ouders wilden er best een, maar er waren geen bezorgers te vinden die naar de Beuseberg bij Holten wilden fietsen. Te ver weg.
Ik vind de lente iets magisch hebben. Alles wat dood leek krijgt nieuw leven ingeblazen. Alles popt op, alles stroomt, alles wuift en alles geurt. Bijna gretig drukken de voorjaarsbloemen hun kopjes uit de kleigrond
In mijn jeugd gingen we een paar keer per jaar naar mijn opa en oma in Bergen op Zoom. Mijn moeder kiende het zo uit dat we één keer in de aspergetijd gingen; dan kregen we asperges mee die oma in een natte theedoek wikkelde.
Nee, ik zal niet zeggen dat ‘mijn machtige hand’ het ganse raderwerk van de Duitse economie in het begin van de jaren zestig heeft stilgezet, maar voor een kleine hapering heb ik wel gezorgd.
Met ingehouden optimisme vertelt Clemens Cornielje, de Commissaris van de Koning in Gelderland, in het lentenummer van Naober over het verloop van zijn strijd tegen longkanker dankzij een nieuw geneesmiddel.
Woer bin ie d’r ene van? Een bekende vraag in mijn geboortestreek. Je naam, maar vooral je afkomst, is belangrijk.
Het is ijzig koud, maar de zon schijnt. Daar sta ik dan met het eerstgeboren lam van het seizoen in mijn armen bij de schaapskooi in Epe-Heerde, op de heide. Ik kom hier graag, alleen en met de kinderen.
Elke dag minimaal een half uur wandelen. Dat is een voornemen van jaren geleden, waar ik me zo strikt mogelijk aan houd. Ik ben behoorlijk dwangmatig in mijn drang naar daglicht en beweging. Het is een dieet waar ik baat bij heb.
Hij groeide op tussen de dieren van Burgers’ Zoo: Alex van Hooff (45). “We willen de bezoekers een leuke dag bezorgen, de dieren een goed leven geven en een belangrijke rol spelen bij de bescherming van de natuur.”