Ode aan een vriendschap

Schrijver, journalist, presentator en theatermaker Eddy van der Ley (55) uit Enschede schreef onlangs een boek over twee vrienden die dertig jaar geleden een fatale woestijnreis maakten: Heldendaad in de Sahara. Eén van de twee was zijn boezemvriend Peter Teggelaar. Een ode aan zijn kameraad. En het leven.

Het is dit jaar precies dertig jaar geleden dat de boezemvriend van Eddy van der Ley uit Enschede, Peter Teggelaar, en diens vriend en reisgezel Marc Gilsing, omkwamen in de Sahara. Beiden waren pas 24 jaar. Ze lieten een dagboek en afscheidsbrieven achter. Voor Eddy hadden ze een persoonlijke boodschap: Eddy, doe er wat mee! Eddy, schrijf hier een groot artikel over! Dit boek is voor eenieder die het maar wil lezen.

Eddy: “Het heeft best lang geduurd, voordat ik de tijd rijp achtte voor een boek. Ik had in 2003 al eens een groot verhaal gemaakt voor de zaterdagbijlage van het Algemeen Dagblad, als eerbetoon. Daarvoor had ik onder anderen de vader van Marc gesproken. Er zaten foto’s bij van de jongens, dagboekfragmenten. Alles erop en eraan. Iedereen was akkoord. Tot ik op vrijdagmiddag een telefoontje kreeg van Theo, de vader van Marc. Hij kon het niet. Of het toch niet kon worden teruggedraaid. Uiteraard. Meteen. Ook al had ik er wekenlang werk in zitten, als je zoiets brengt, zoiets intiems, zoiets persoonlijks, dan moet echt iedereen erachter staan. De emoties waren destijds nog te rauw. Toch bleef dat ene zinnetje Dit boek is voor eenieder die het maar wil lezen spoken in mijn hoofd. Het achtervolgde me. Omdat ik wist dat de jongens heel graag wilden dat ik hun verhaal zou vertellen aan een groter publiek. Dus bracht ik het twee jaar geleden weer ter sprake bij beide families. Iedereen stond er vierkant achter.

Wederzijdse bewondering

Peter kwam in havo4 bij ons in de klas. Een flamboyante, roodharige jongen uit Haaksbergen met een open, vrolijke blik. Hij bleek – net als ik – gek te zijn van sport en rockmuziek. Bovendien zinspeelden we allebei op een leven als (sport)journalist. Niet gek dus dat het van meet af aan klikte tussen ons. Er was een wederzijdse herkenning en bewondering. Als we elkaar zagen, was het meteen: ‘Jaaaahh’. Als we elkaar schreven, deden we dat in superlatieven: ‘Aan de Goddelijke… Of aan de legendarische, illustere…’ Zo gingen we met elkaar om. Het was een verbondenheid die bijna niet in woorden valt uit te drukken. Om het juist te duiden moet het repertoire van de Dikke van Dale worden uitgebreid. Dit klinkt misschien overdreven, maar hij was een deel van mij. Het was echt een once in a lifetime-vriendschap. Dat is ook gebleken. Na zijn dood ben ik nooit meer iemand tegengekomen die zo nadrukkelijk hetzelfde over het leven dacht als ik.

Peter en ik richtten samen met nog twee vrienden het genootschap PREM op, wat stond voor Peter, Richard, Eddy, Marcel. Elk weekend gokten we op sportwedstrijden. Niet alleen voetbal, maar echt op van alles: volleybal, schaken, w5-paardenkoersen, ijshockey, tafeltennis. Fantastisch! Daar waren we de hele week druk mee. Op een gegeven moment werd de PREM op school zelfs verboden. We mochten er niet meer over praten, niet meer mee bezig zijn. Natuurlijk trokken we ons daar niks van aan. We gingen gewoon ‘ondergronds’ verder. Tot grote ergernis van de schooldirectie.

Verrückte Holländer

Nieuwsgierig geworden en geen abonnee? Klik hier en word abonnee.