Van West naar Oost

Naober-journalist Kirsten Dorrestijn verhuisde twee jaar geleden met haar man en twee kleine kinderen vanuit Amsterdam naar Zutphen. Ze kende er praktisch niemand. Maar het opbouwen van contacten ging verrassend snel, vooral dankzij Facebook. Zo leerde ze ook al snel wat ‘naoberschap’ inhoudt.

Het was een behoorlijke stap voor mij, weggaan uit Amsterdam. Ik had er gestudeerd, was er voor het eerst op mezelf gaan wonen toen ik negentien was, had er mijn man ontmoet en twee kinderen gekregen. Wat ik misschien nog wel het meest zou gaan missen, was mijn kantoor met twintig collega-freelance journalisten op de Wibautstraat, op fietsafstand vanaf mijn huis. Dat zou ik in Zutphen nooit terugkrijgen. Ook mijn vriendinnen, kennissen, en mijn broer liet ik achter in Amsterdam, evenals mijn moeder in het westen van het land.

We hadden bewust voor Zutphen gekozen, het was geen lukraak schot. Dat prachtig stadje aan de IJssel, waar de mensen zo vriendelijk waren en nog de tijd leken te hebben voor een praatje op straat. Waar mensen met grijze haren glimlachend op de fiets zaten, elkaar in het verkeer voorlieten en iedereen elkaar nog groette.

Het was acht jaar geleden dat ik er voor het eerst kwam om presentator Harm Edens te interviewen voor het tijdschrift FietsActief. Hij nam me mee de uiterwaarden in, kleine fietspaadjes richting Deventer en ik vond het landschap meteen fantastisch. Nog datzelfde jaar nam ik mijn vriend (nu man) mee op een NS-wandeling van station Zutphen naar Deventer (18 kilometer) en vanaf dat moment deden we dat elke zomer. Op die manier kwamen we ook een keer in het centrum van Zutphen terecht, en zagen we de prachtige oude binnenstad.

Eenzaam

Langzaam begonnen we te fantaseren hoe het zou zijn om hier te wonen. Ik weet nog goed dat we al in bed lagen toen mijn man de plattegronden en huizenprijzen liet zien van een nieuwbouwwoning in Zutphen: voor die prijs hoefden we in Amsterdam en omstreken niet eens te zoeken! Maar het leek me toch wat eenzaam, in zo’n stad ver weg, waar je niemand kent.

Lange tijd was het een soort grapje tussen ons, onze ‘droom’ om ooit in Zutphen te wonen. Het kreeg serieuze vormen tijdens het eerste coronajaar, toen ik hoogzwanger was van ons tweede kind. Weg wilde ik uit Amsterdam, ik wist het ineens heel zeker. Onze onderburen (hardwerkende yuppen) waren door de kindervoetjes van onze zoon bijna krankzinnig geworden en stonden bijna dagelijks schreeuwend voor onze deur. Bovendien zag ik het gesleep met boodschappen, een buggy, een baby op mijn buik gebonden en een slapende dreumes twee trappen op en af ook niet meer zitten. En dan al die auto’s, brandweerwagens en trams die voorbij ons huis sjeesden… Ik dacht dat het verkeer in Amsterdam nog eens de dood van mij of mijn kinderen zou worden. Om bij de kinderopvang van mijn zoon te komen, moest ik me ’s ochtends twintig minuten erdoor manoeuvreren, met vaak genoeg levensgevaarlijke situaties. Ik had er nachtmerries over. Ook maakte ik bijna dagelijks mee dat mensen tegen elkaar schreeuwden op de fiets. Toen ik zwanger was, had iemand me zelfs geduwd toen ik bij het stoplicht stond te wachten, omdat ik blijkbaar in ‘zijn’ weg stond.

En dan nog die stenige speeltuinen, volledig omringd door huizenblokken. Ik ging tijdens de lockdown steeds meer verlangen naar de uiterwaarden in Zutphen. Nadat mijn dochter geboren was die zomer, gingen we op huizenjacht. Het vierde huis dat we bekeken, werd van ons.

Zussen rond Zutphen

Ik vond het spannend om ‘alles en iedereen’ achter me te laten. In de loop der jaren had ik behoorlijk wat contacten opgebouwd in de stad, een echt netwerk en dat was ik in een keer ‘kwijt’. Familieleden hebben we niet in de buurt van Zutphen. Wel was een van mijn beste vriendinnen van mijn middelbare school in de tussentijd naar Vorden verhuisd. En tijdens een yogavakantie had ik een vrouw leren kennen die toevallig ook vanuit Amsterdam naar Zutphen was getrokken, en dolenthousiast was over die keuze. Welgeteld kende ik dus twee mensen hier.

Die vriendin in Vorden maakte me lid van de groep Zussen rond Zutphen op Facebook. Ruim tweeduizend (inmiddels vierduizend) vrouwen die in of rond Zutphen wonen, delen op dit forum dagelijks tientallen vragen, zorgen of geven tips. Bij het lid-worden werd gemeld dat het op prijs werd gesteld als je je voorstelt. Ik schreef een tekst hoe ik in Zutphen was terechtgekomen, wat ik spannend vond om achter te laten en wat ik hoopte hier te vinden. Ik plaatste er een foto bij van mij en mijn baby-dochter.

De rest van het artikel lezen. Klik hier en word abonnee.