Rachel van Charante: De kastelen in deze regio prikkelen mijn fantasie

Ineens was ze er: schrijfster Rachel van Charante (37). Haar debuut Het Schuilhuis werd meteen een bestseller. Onlangs verscheen haar nieuwste boek Schaduwdochter, het eerste deel van een serie rondom de acht kastelen in Vorden. Als geboren Twentse en inwoonster van Lochem heeft ze een voorliefde voor oude gebouwen en kastelen (“Ze zijn een bron van inspiratie, prikkelen mijn fantasie”), voor onze regio (“De natuur is sprookjesachtig”) en voor lang vervlogen tijden. Precies die drie elementen – met daarbij opgeteld de nodige spanning - lees je terug in haar boeken.

‘De Acht Kastelen’ prijkt er op de cover van het nieuwste boek Schaduwdochter van Rachel van Charante. Alleen het woordje route ontbreekt er nog aan. Rachel lacht. “Maar die route ken ik wel hoor. Ik heb een cabrio. Eerst dacht ik: wat moet ik met zo’n auto? Ben ik nu officieel in een midlifecrisis beland? Maar inmiddels heb ik het cabriovirus te pakken en tour ik er graag mee door de omgeving. Natuurlijk gaat zomers de kap eraf. Heerlijk, die wind door je haren, de zon op je gezicht. Ik rijd bestaande routes zoals die van de acht kastelen, maar stippel er ook weleens eentje zelf uit. En dan onderweg lekker lunchen… Ik voel me op die momenten net een pensionado. Heerlijk.”

Privé beleeft Rachel op het moment een roerige tijd. Onlangs besloten zij en haar vriend uit elkaar te gaan na een relatie van veertien jaar. Dat hakt erin volgens de schrijfster uit Lochem. “Een relatiebreuk is altijd verdrietig. Maar gelukkig kunnen we nog heel goed met elkaar opschieten. We zijn uit elkaar, maar nog steeds goede vrienden. Ineens ligt mijn toekomst helemaal open. Ergens is dat fijn, maar het voelt ook als een sprong in het diepe. Ik heb geen uitgestippeld plan. Even heb ik overwogen om naar Maastricht te verhuizen, dat vind ik zo’n mooie stad. Alleen ken ik daar niemand. Oorspronkelijk kom ik uit Goor en sinds mijn achttiende woon ik in Lochem. Dus Maastricht is wat te ver uit de buurt van mijn sociale leven. Ik kan best goed alleen zijn en mezelf vermaken, maar ik ben geen einzelgänger. Ik heb mensen om me heen nodig. Dus zoek ik het nu wat dichterbij huis: Zutphen of Deventer misschien. Het lijkt me leuk om in een iets grotere stad te wonen waar wat meer leven in brouwerij is. Als ik dan wil wandelen, iets wat ik graag doe, stap ik in de auto en zoek ik alsnog de mooie natuur hier op.”

Leuke bijvangst

“Laatst stuurde een lezeres mij een foto van de villa aan de Barchemseweg– Het schuilhuis – dat centraal stond in mijn eerste boek. Ze was naar aanleiding van deze romannaar Lochem afgereisd om hier de omgeving te verkennen. De kaartschrijfster herkende het pand direct. Geweldig toch? Het is sowieso leuke bijvangst dat mijn lezers als toeristen hiernaartoe komen. Dat was geen vooropgezet plan. Ik vond het in eerste instantie gewoon prettig om mijn eigen woonomgeving als decor in mijn roman te gebruiken. Al permitteer ik me wel altijd een zekere artistieke vrijheid. Mijn stelregel is: als het gebruik van de werkelijkheid het verhaal niet ten goede komt, wijk ik ervan af. Mijn eerste boek had zich ook zomaar in een fictief huis, in een fictief stadje kunnen afspelen, maar mijn uitgever wilde weleens testen of dat regionale karakter wat in mijn boeken zit, zou aanslaan. En dat deed het. Hoe dat komt? Geen idee. Oost-Nederland, de Achterhoek, Twente, maar ook Drenthe… het zijn gebieden die na of sinds corona sowieso populairder zijn dan ooit. Dus waarom zou je ze niet terug laten komen in boeken? Het coulisselandschap hier en de bossen zijn bijna sprookjesachtig. Daarnaast denk ik dat het verfrissend is. In de meeste romans wonen de hoofdpersonen toch in de Randstad of op een fictieve plek. Dat gegeven doorbreek ik met mijn boeken.”

Wilt u het hele artikel lezen en u bent geen abonnee? Klik dan hier en word abonnee.