Pelgrimeren in de Achterhoek

Je kunt natuurlijk de Camino lopen, dé pelgrimstocht in Europa, die vele wegen kent die, allemaal eindigen bij de kathedraal in Santiago de Compostela. Of, zoals Margreet Botter deed, een pelgrimstocht in Japan. Maar pelgrimeren kan ook veel dichterbij huis, zo ontdekte Margreet. In de Achterhoek bijvoorbeeld….

De 1200 kilometers pelgrimeren in Japan zijn een paar maanden na thuiskomst uit m’n benen verdwenen, maar niet uit mijn hoofd en hart. Daarin is een pelgrimslichtje aangewakkerd. Het verlangen naar al wandelend nadenken, ervaren en verdiepen is blijvend. Is dat gevoel ook op te wekken met enkele dagen pelgrimeren in de Achterhoek? Op zoek naar manieren stuit ik op de wandel- en fietstocht Langs kerken, kruisen en kapelletjes. Pas in 2020 is deze tocht geopend en gevoelsmatig voelt dat jong voor een pelgrimstocht. Als ik de beschrijving lees, besluit ik dat een route niet duizend jaar oud hoeft te zijn om de geest te verrijken. Deze reis over veelal oude kerkenpaden rond Zieuwent en langs verborgen kruisen en kapelletjes lijkt me precies het soort dat een pelgrimshart sneller doet kloppen.

Kathedraal van de Achterhoek

Ik gooi m’n ‘knapzak’ op de rug en reis per trein en bus af naar het beginpunt: de Sint Werenfriduskerk in Zieuwent, ook wel de ‘Kathedraal van de Achterhoek’ genoemd. Als hij voor me opdoemt, snap ik waarom: de toren is van verre te zien en de kerk zelf is imponerend. Onder de indruk open ik de zware houten kerkdeur die zachtjes kraakt. Als ik hem sluit, bevind ik me in een andere wereld. Er klinkt muziek achter een volgende deur. Daarachter openbaart zich de schitterende kerk. In stilte schuif ik een kerkbank in om mijn intentie van de komende twee dagen te formuleren.

Verbinding

‘Zoek de verbinding’. Dat is de boodschap die ik van Naober meekreeg. Daar in die kerkbank, omhuld door heiligen, neem ik me voor die verbinding te zoeken, met mezelf en met de ander. Om die intentie te bezegelen, ontsteek ik bij het verlaten van de kerk een kaarsje bij Maria.

Op een zonnige vrijdagmiddag loop ik de weelderige tuin achter de kerk in, richting de nagebouwde Lourdesgrot waar Maria, omfloerst door klimop, voor ons bidt. In al haar eenvoud en allenigheid raakt ze me meer dan de ‘echte Lourdes-Maria’ die ik ooit heb bezocht.

Kerkepaden en kapelletjes

Ik wandel het kerkenpad op dat richting Mariënvelde kronkelt. Er lopen veel kerkenpaden door deze streek. Vanuit alle windrichtingen kwamen de bewoners vroeger aangelopen, op weg naar de kerk om psalmzingend en preekluisterend hun geestelijk loon te ontvangen. In hun voetsporen valt de tijd weg en voel ik me verbonden met deze zinzoekende kerkgangers van weleer. Als ik goed luister, hoor ik hoe ze op de terugweg naar huis de dienst van die dag bespreken en de laatste nieuwtjes delen.

Het volgende kapelletje op de route is gewijd aan Maria die te Fatima verscheen. Ook dat bedevaartsoord mocht ik ooit bezoeken. Een ‘gekkenhuis’ van honderden gelovigen die al kruipend, biddend en kaarsjes ontstekend een glimp van Maria probeerden op te vangen. Het contrast met de Fatima-Maria die ik hier ontmoet – temidden van het groen en de landerijen – kan niet groter zijn. In alle rust ontsteek ik een kaarsje, waarbij ik mijn intentie hardop uitspreek: ‘Zoek de verbinding.’

Wil u het hele artikel lezen? Klik hier om abonnee te worden.